Zrób mi dobrze literami

Pamiętam początki akcji: „Nie czytasz – nie idę z tobą do łóżka”. Pomyślałam sobie wówczas, że pomysł genialny. I absolutnie nie należy interpretować od razu hasła jako: czytasz – idę z Tobą do łóżka. Nie! To za proste i nie działa w ten sposób. Wówczas pewnie portale randkowe przepełnione byłyby fotkami pseudoczytaczy, a w klubach i pubach wszyscy wyposażeni byliby w dzieła Dostojewskiego, Żeromskiego albo Cobena. Swoją drogą interesująca wizja, ale jednak prawdziwe wyjątki są bardziej wartościowe niż sztuczne tłumy. Promocja czytelnictwa nie musi trzymać się sztywnych i zakurzonych ram, które od dawna już nie działają na potencjalnych czytelników. W moim osobistym przekonaniu, czytający mężczyźni są znacznie bardziej atrakcyjni. Może wiąże się to z tym, że należę do grona osób, które najzwyczajniej podnieca mózg. Nie należy tu jednak podążać tropem Hannibala Lectera. Innych móżdżków również nie konsumuję. Ale narząd piękny.

Oczywiście nie dotyczy to czytania wszystkiego. Muszę zmartwić szerokie grono. Odpadają ulotki z Tesco, czy Biedronki, etykiety z Domestosów i daty ważności z twarożków. Odpada również Gazeta Polska i Atlas Kotów – wybacz Jarku. Panowie, serio. Z książką w dłoni, niezależnie, czy jest to klasyka, fantastyka, reportaż, biografia, kryminał czy sensacja, macie +20 do atrakcyjności. Może papierowe czytadło nie rozświetla tak pięknie twarzy jak ekran ajfona, ale jest zarazem najpiękniejszym filtrem jaki znam. A od filtra już tylko krok do flirtu. Właściwie wystarczy zamienić dwie literki ;)

(Pan Mariusz Szczygieł, który zagości jeszcze na samym końcu)

Odnośnie czytania, miałam ostatnio okres, w którym kilkanaście razy zabierałam się do rozmaitych książek i kompletnie mi nie szło. Był czas, gdy pochłaniałam kilka dzieł tygodniowo, tymczasem teraz zabierałam się za 4-5 na raz i jeśli skończyłam jedną było dobrze. Winą obarczam jesień. Owszem bywa czasem fajna, ale powoduje wzmożoną potrzebę snu, a to zdecydowanie nie sprzyja literackim podróżom. Bardziej pijackim, lub też kocykowym, herbacianym, przytulanym, czy drzemkowym. Na szczęście udało mi się częściowo przerwać złowrogi impas. Zatem jak przystało na sobotę idealną, czytam. Obecnie jest to najnowszy kryminał pani Lackberg, ale tuż za nim plasują się opowiadania Toma Hanksa i reportaż Aleksandry Boćkowskiej: „Księżyc z Peweksu”, który zaczęłam i zapowiada się niezwykle smacznie. Wracając jednak na moment do p. Lackberg, jakie to urocze, że w Szwecji pisarze są celebrytami. Owa autorka na przykład, brała udział w tamtejszej edycji „Tańca z gwiazdami”. Nie zaliczam się wprawdzie do osób oglądających podobne programy, nie chodzi tu również o konstatację nad jego wartością, jednak to niezwykłe, że pisarze w kraju, który wszak nie znajduje się od nas znowu tak daleko, są doceniani i rozpoznawani. U nas z kolei, prezentuje się to odwrotnie, a co za tym idzie groteskowo. Celebryci piszą książki i niestety najczęściej są to bardzo słabe pozycje, z których największą radość czerpią jak mniemam ghostwriterzy. Patrząc z perspektywy stricte bibliotekarskiej, oddycham ze spokojem mając świadomość, iż czytelnictwo jeszcze nie umiera. Jednak boję się, że dojdzie do sytuacji, w której dorośli przestaną pokazywać dzieciom jak fajny i niesamowity jest czas spędzany z książką. Chciałabym żyć w kraju, gdzie czytanie znajduje się na szczycie najprzyjemniejszych rozrywek stworzonych przez ludzkość. I chciałabym wciąż widzieć zachwyt w oczach osób, które przeczytały właśnie coś niezwykłego i dzielą się tym ze mną gdy przychodzą do biblioteki.

Dzisiaj udostępniam film z cyklu: „Pokaż swoje książki” z Mariuszem Szczygłem. Ale polecam gorąco również pozostałe odcinki, jak i cykl „Czytanie to awantura”. Dzięki przyjemnym rekomendacjom zacnych ludzi, można znaleźć dla siebie kilka perełek na długie wieczory J

Milion

Czy wy też macie takiego cholernego pecha, że jesienią zawsze, ale to zawsze znienacka dopada was grypa bądź angina i dopieprza się jak dres szukający zaczepki lub ten facet zapraszający na pokaz zajebistych garnków lub koców z alpaki? Pierwszy raz w życiu po raz drugi jestem chora w piździerniku. Mam wrażenie, że antybiotyk gówno daje. Na el cztery już byłam, dlatego z miną twardziela siedzę w pracy, a wewnątrz jestem miękka jak nadzienie z dewolajów. Najgorsze jednak jest to, że straciłam węch i smak. Nienawidzę tego uczucia. Jest wstrętne i serio, wolałabym już kanałowe leczenie zęba. Kończę się jednak użalać, bo tak naprawdę miałam pisać o czymś zupełnie innym. Ostatnio, pierwszy raz od dawna szłam do pracy pieszo. Chciałabym napisać, że to pierwszy krok do zdrowego stylu życia, a kolejnym będzie spożywanie jedynie eko produktów od rolników z pobliskich wiosek... ale nie. Rozwaliłam samochód, a jem wszystko, zdrowe czy nie - mam to w dupię, celowo przez „ę”. Po drodze mijałam panów zbierających złom do wózka. Rozmawiali na temat owych wózków i jeden z nich zachwalając parametry jakiejś wypasionej fury do wożenia metali stwierdził, że posiadanie takiego, byłoby szczytem marzeń. Zaczęłam zastanawiać się, czy nasze marzenia zależą od tego kim jesteśmy? Czy marzenie tego pana wynikało z tego, iż nie potrzebuje tak naprawdę mieć więcej? Nie wiem... Żałuję, że nie miałam czasu, by zatrzymać się i przez chwilę z nim porozmawiać. Przyznaję, że nie czuję się źle z moim obecnym, skromnym inwentarzem. Jestem nawet dumna z mojej uroczej kawalerki. Czasem panuje w niej rozgardiasz, innym razem porządek, płoną świeczki i pachnie herbatą z goździkami. Lubię też moją pracę wśród regałów, na których piętrzą się tysiące kuszących książek i nieprzeczytanych jeszcze historii... Pojawia się niestety czas, kiedy usilnie zastanawiam się co zjeść przeznaczając na to ostatnie, znalezione na dnie dziurawej torby monety. Wówczas owszem, budzi się we mnie sprzeciw i złość na taki, a nie inny los. W marzeniach sięgam wysoko. Kilku tysięcy metrów nad poziom morza. Rozmyślam o wygranej w lotto. Domku z kominkiem i werandą. Puchatym dywanem, w który będę zagłębiać bose stopy. Widzę mój dziki sad, i tajemniczy ogród z ogromną huśtawką. Marzę o możliwości podróżowania kiedy tylko będę miała na to ochotę. Zobaczyć, doznać, doświadczyć.. Poleżeć pod egzotycznym drzewem na plaży z mięciutkim, białym piaskiem. Zdobywać szczyty górskie w Skandynawii. Karmić małe, dzikie kotki, jeździć konno, chodzić do kina i restauracji z aromatycznymi potrawami. Obżerać się krewetkami i wszystkim czego zapragnę. Ubierać się w piękne stroje, których nie muszę kupować z trwogą zerkając na metki z ceną. Fajnie jest pomarzyć zastanawiając się jednocześnie, czy to pleśń na chlebie, czy też jest naturalnie zielony i zeskrobując to na wszelki wypadek. Ale! To co najistotniejsze już mam. I gdyby zaistniała opcja, w której mogę zamienić to co aktualnie posiadam, na wszystkie wspaniałości o których napisałam, bez wahania powiem: fak ju domku i niebiańska plażo! Przyjemnie jest marzyć i mieć świadomość, że wszystkie fajności czają się tuż za rogiem. Jednak nikt nie powiedział, że kiedyś się nie uda. A po cóż mi to wszystko kiedy obok nie będzie osoby, w której oczach odbije się mój zachwyt? Dlatego jeśli to czytasz mój Drogi, zapamiętaj.

Ja wyceniam Cię na milion.
A dla mnie milion to jak bilion prawie. :)*

Październikowe umieranie

Od kilku dni uskuteczniam umieranie. Nie zamawiam wprawdzie miejsca na cmentarzu oraz bukietów ulubionych frezji, słoneczników, goździków czy konwalii. Nie przyrządzam również mieszanek z arszenikiem. Wczoraj był moment, kiedy silne dreszcze i gorączka spowodowały, iż zaczęłam wierzyć w koniec. A bardzo, bardzo tego nie chciałam. Otóż, bowiem azaliż - chcę żyć. Teraz bardziej nawet, niż kiedykolwiek. Zmuszałam się więc do podróży w kierunku kuchni, a te parę kroków było dla mnie prawdziwym wyzwaniem. Przyrządzałam ogromne kubki herbaty z cytryną i sokiem malinowym. Próbowałam rozmawiać z kotem, ale utrata głosu sprawiła, iż były to głównie komunikaty niewerbalne. Poza tym kot, zakopał się dziś na pół dnia w poduszkach mając głęboko w dupie cały zewnętrzny świat. 

Jawa miesza się ze snami. Sny zaś, nie są barwne, lecz dość ciężkie i lepkie. Przytrzymują mnie wewnątrz na siłę. Trochę tonę, ale nie stawiam większego oporu. Widzę łąki, góry i otwarte przestrzenie. Rozmawiam z ludźmi, których dawno nie widziałam. Odczuwam łagodność istnienia. Kiedy się budzę, najciężej jest po prostu oddychać. Gdy gorączka spada nadrabiam zaległości. Czytam jednocześnie „Alicję” Piekary, oglądam „Preachera” i filmy, które wciąż odkładałam na wiecznie „kiedyś”. W nocy przypomniała mi się „Niekończąca się opowieść”. Kiedy byłam mała i czegoś się bałam, wyobrażałam sobie, że przyleci Falkorn. Będę mogła podejść do niego, wtulić się w mięciutką sierść, zapomnieć o tym co złe i polecieć gdzieś daleko.. I wiecie co? Może nie jestem już mała, ale są chwile, kiedy znów chciałabym, żeby przyleciał, a samo wspomnienie owych chwil spowodowało wzruszenie i przywołało uśmiech.

Dla własnego bezpieczeństwa jednak, lepiej nie będę sprawdzać, czy można gdzieś znaleźć pluszowego smoko-psa ;)

Mam za dużo czasu na myślenie, ale pocieszam się tym, że myśli nie zmierzają w kierunku destrukcji, chaosu i głębi smutku, natomiast układają się w spójną całość przepełnioną nadzieją, spokojem i szeregiem planów, które nie wydają się już bardzo odległe, lecz całkiem realne i w zasięgu możliwości. Nie do końca umiem w życie, ale jest ktoś, kto sprawia, że osiągam coraz wyższy poziom i z lekkością pokonuję potwory. Owszem, wciąż składam się z drżenia, niepewności i okrywam znakami zapytania, ale chwile w których udaje się złapać pewność napełniają mnie niebotyczną i dziką radością podobną do tej, którą odczuwa prosiaczek po raz pierwszy taplający się w błocie :)

Istnieć intensywnie

Jesień zbliża się w wielkich buciorach. Mam jedynie nadzieję, iż nie wdepnęła w gówno. Choć nie, jestem tego niemal pewna. Pachnie pieczonymi jabłkami, a ów zapach chwilowo zmieszał się w mieszkaniu z wonią żula, gdyż kot rozlał niedopite wino. I już w tym momencie, po trzech zdaniach jestem pewna, iż tekst ten nie będzie posiadał żadnych wartości literackich. Barwne, internetowe strony kuszą tanimi wycieczkami. Wyobrażam sobie, że spaceruję wąskimi ulicami, wśród małych domków rozgrzanych słońcem. Kupuję na targu owoce i przyprawy. Spaceruję boso po piasku i zanurzam się w przejrzystej wodzie. Odkrywam nieznane. Jadę na dworzec i losuję pociąg. Zatrzymuję stopa z kartką Gdziekolwiek lub Nigdziebądź. Choć na biurku piętrzą się niezapłacone rachunki, a konto bankowe z gracją i powabem pokazuje mi środkowy palec, to tym razem czuję, że świat jest na wyciągnięcie ręki. Dawno nie byłam tak biedna i szczęśliwa jednocześnie. Jest dobrze. Przed momentem zabrakło prądu. Kiedyś pewnie zaczęłabym panikować -  Telefon zaraz umrze! Jak wstanę rano? Nie zdążę do pracy! Co robić?! A dziś miałam to po prostu w dupie. Wypaliłam papierosa, zapaliłam świeczki i położyłam się z myślą: będzie, co ma być. Depresja to wredna suka. Prowadziła mnie do drogi bez odwrotu. Szłam wyschniętą ścieżką czując niemoc, której nie potrafię porównać z niczym innym. Pustka. Twarz bez oczu. Niejasne, złowrogie kontury. Świat rozmazany przez łzy niczym świeży obraz, na który ktoś wylał szklankę spirytusu.  Czasem, trzeba znaleźć w sobie siłę, by powiedzieć dość i zacząć jeszcze raz. Przełamać dobroć. Zamieszać. Zezłościć się, albo po prostu wkurwić. Pozbyć się zbędnych rzeczy i doznań. Przestać analizować i nieustannie się obwiniać. A to wszystko, by na końcu poczuć jak przyjemnie można oddychać. Falować. Unosić się i nie opadać. Nie czekać na koniec burzy, lecz chwycić za rękę właściwą osobę i tańczyć w deszczu. Tworzę nowy obraz. Mam wszystko co potrzebne. Jeśli nie wierzysz w bajki, to czas zacząć. Moja będzie miała tym razem szczęśliwe zakończenie. Wiem jak je napisać. 

Panie i Panowie, właśnie zaczyna się magia. 

Na nowo

Piję czas duszkiem i okrywam się nim nocą. Potrzebowałam go, by zrozumieć. Góry leczą. Zapach wiatru, ogniska, zmęczenie, zimna woda, ostre kamienie, rozmowy, ciepło. Poranki z widokiem na zamglone góry, rosa pod stopami, ciężar gwiazd nocą i słońca żar, który łzy szybko osuszał. A bieszczadzkie anioły, to również i ludzie. Pomagają. Unoszą. Są. Chwilami mam wrażenie, że wszystkiego doznaję po raz pierwszy. Może tak to wygląda, gdy człowiek rodzi się na nowo… Stąpam boso po trawie, mchu, przytulam się do drzew i chwilami uśmiecham. Oddycham. Słucham muzyki i jestem muzyką. Szukam nowych dźwięków, mieszam Roguckiego, Ciszę, Domowe Melodie i kilka innych brzmień. Czytam, ale nie chowając się w książkach, a jedynie nimi podpierając. Papierowe skrzydła… Odnalazłam zachwyt, który uprzednio gdzieś się schował. Jeszcze niedowierzam, że można odbić się od dna i najzwyczajniej, najprościej być. Nie jestem kompletna, ani poskładana. Ale jestem. Na początek to przecież bardzo dużo.

Nieumiejętność

Próbuję zagoić rany. Podobno czas,  ale nie ma go w żadnej aptece. Wszyscy potrzebują. W tych internetowych również sprawdzałam. Skończyły się zapasy magazynowe. Pustka. Nicość.  Podobno pomaga spokój.. ale chwilowo brak. Mają sprowadzić w najbliższym czasie. By to przyspieszyć wypełniłam kartę urlopową. Tak bardzo potrzebuję wyjechać. Zostawić na jakiś czas to, co tu i teraz. Odłączyć się, by po powrocie spojrzeć na wszystko inaczej. Wyjechać i oddychać lasem, górami oraz śpiewem ptaków o piątej nad ranem, gdy otworzę namiot. Po raz kolejny ukrywam się w książkach. Szeregi liter, wyrazów zdań pochłaniam uciekając od rzeczywistości. Niekiedy, w okolicach 3 nad ranem siadam na parapecie z kubkiem herbaty i słucham nocy. Chciałabym umieć żyć. Chciałabym, żeby chwile szczęścia, które mnie czasem spotykają, nie były jedynie złudzeniami i fatamorganą. Nie pozbędę się kruchości oraz lęku. Mogę jedynie szczelnie otulić je puchem nadziei. Nadziei na co? Na ukojenie. Możliwość swobodnego oddychania. Pozbycie się wyrzutów sumienia. Czasem tak bardzo się staram i gubię siebie. Nie wiem gdzie jestem. Nie wiem kim jestem. Szukam…

‘Wciąż uczę się żyć na własnej skórze
i płacę jak umiem ten dziwny rachunek’

List do Dziadka

Dziękuję, że nauczyłeś mnie niezwykłej wrażliwości w postrzeganiu świata. Wykształciłeś we mnie miłość do ludzi oraz zwierząt. Tłumaczyłeś, że każda istota jest wyjątkowa i zasługuje na szacunek. Pokazałeś jak odnajdywać czułość w nieczułości istnienia. Dzięki Tobie wiem, że muzyka to coś więcej niż dźwięki. Dzięki Tobie wykształciłam w sobie miłość do książek oraz umiejętność odkrywania piękna w rzeczach pozornie błahych i dla wielu nieistotnych. Nazwy roślin, ptaków, poszczególnych krain, smak owoców i warzyw, które wyrosły dzięki Tobie i wielobarwna tęcza stworzona przy pomocy ogrodowego węża. Pamiętam. Pamiętam również Twój spokojny kojący głos, którym z cierpliwością tłumaczyłeś mi to, czego nie rozumiałam. Dziadku, byłeś wyjątkowy! Nie ma już takich ludzi, jak Ty.

Jest mi czasem bardzo źle. Mówiłeś, że warto pomagać. Staram się, ale są chwile, kiedy nie daję już rady.  Ludzie często ranią i zadają ból, a ja tego nie rozumiem. Nie potrafię sobie z tym radzić. Czasem wydaje mi się, że jestem nieprzystosowana do tego świata. Nie posiadam ochronnego pancerza pozwalającego, by wszystko tak mocno mnie nie dotykało. Jednak gdy ostatnio odnalazłam kartkę, którą napisałeś przebywając w szpitalu, poczułam ciepło. Ogromnie brakuje mi Ciebie choć wiem, że jesteś obok. Czuję. I bardzo żałuję, że nie możemy teraz usiąść w ogrodzie, napić się herbaty z sokiem i porozmawiać. Pewnie znalazłbyś dla mnie właściwe słowa, bym nie musiała tak bardzo się bać... Przede wszystkim jednak, bardzo Ci dziękuję. Bo choć bywa tak ciężko, jestem Ci wdzięczna za to, że dzięki Tobie dostrzegam, doznaję i czuję więcej. 

Dziękuję…

Budząc czerwcowy spokój

Chciałabym mieć w sobie mniej chaosu. Bardziej usystematyzować własne wnętrze. Nie wiem czy jestem w stanie to zrobić. Próbuję, ale realizacja zmienia się często w derealizację. Nerwica zapewne nie pomaga. Kiedyś próbowałam radzić sobie z tym w nieco inny sposób. Niepokój związany z poczuciem chaosu wymuszał działania zastępcze, polegające na przykład na porządkowaniu przedmiotów, organizowaniu otaczającej przestrzeni. Skoro nie mogłam uporządkować swojego życia, to przynajmniej układałam książki na półce, ubrania w szafie, czy dokumenty w pudełku. Przez chwilę celem stawało się układanie kolorami, działami tematycznymi, bądź też według wielkości.  Pozorne organizowanie własnego świata. Warstwa oniryczna z pewnością niczego nie ułatwia; wręcz przeciwnie. Sny stają się częścią rzeczywistości. Przenikają jej strukturę nabierając realnego znaczenia i powodując niepokój, który – choć towarzyszy mi od lat – nadal nie został przeze mnie zaakceptowany. A może właśnie, w sytuacji kiedy nie mogę się go pozbyć, powinnam pozwolić mu być? Nie wypierać, a jedynie przesunąć się odrobinę na fotelu, zrobić dla niego miejsce i współistnieć? Nie wiem. Nie zgadzam się na jego obecność dlatego akceptacja jest trudna i niemal niemożliwa.

W tym tygodniu jeden ze snów był szczególnie intensywny i męczący.

Otóż pojawiały się w nim osoby, które mnie zraniły. Kumulował się ból utraconych nadziei, przebitych obietnic i potęgowały jedna po drugiej chwile, które sprawiły, że totalnie zwątpiłam w siebie, straciłam poczucie własnej wartości stając się nic nie wartym cieniem. W pewnym momencie, w owym śnie wyszłam na ulicę wlokąc przymocowaną do nogi kulę. Czułam, że rani ona kostkę wżynając się w skórę, widziałam krew i nagle zaczęłam po prostu krzyczeć. Głośno, długo, całą sobą. Świat wokół stracił kolory, a ja rozpadłam się na kawałki..

I tutaj zapraszam na moment pana H. Murakamiego, do którego postanowiłam wrócić i który będzie mi towarzyszył dzisiejszego popołudnia:

Sny przychodzą z przeszłości. Nie z przyszłości. Nie mogą cię zniewolić. To ty musisz je zniewolić.

Taki mam cel. Nie mogę wciąż tego analizować, potykać się, wracać, drżeć i nieustannie się bać. Jeszcze nie wiem jakim sposobem i jakimi metodami, ale będę starała się znaleźć równowagę, wyciszenie i harmonię. Zatem, jeśli to czytasz, kimkolwiek jesteś… pomyśl o mnie ciepło i trzymaj kciuki. Życie na huśtawce nie jest łatwe – może dlatego bałam się ich będąc małym dzieckiem. Teraz chcę zejść. Poleżeć na trawie. Tak po prostu odpocząć.

Tymczasem, jestem na urlopie i korzystam z niego szukając ukojenia. Zakłócenia wprowadziły dolegliwości żołądkowe, które na jedną noc całkowicie pozbawiły mnie snu pozwalając na dokładną i skrupulatną analizę wystroju łazienki, gdzie spędziłam wiele godzin. Na szczęście w chwili obecnej czuję się już lepiej.

Co ostatnio przeczytałam? Tym razem również posłużę się jedynie listą. Tęsknię za książkami, które kradły mi noce. Pochłaniały do tego stopnia, że z zapartym tchem, do świtu śledziłam losy bohaterów, smakowałam poszczególne akapity, które wywoływały rozkoszną burzę przemyśleń. Za każdym razem szukając lektury oczekuję, iż uda mi się po raz kolejny w tak niezwykły sposób zatracić w treści. Kto wie, może podczas kolejnej wizyty w bibliotece znajdę książkę, na którą czekam? (…)

15. M. Łoziński – Książka

16. M. Bieńczyk – Terminal

17. M. Meller – Gaumardżos!

18. T. W. Smith – Księga ludzkich uczuć

19. A. Wójcik – Dobranoc Auschwitz

20. L. Moore – Kora

21. G. Jankowicz – Życie na poczytaniu

22. J. Zomkowski – Zamieszkać w bibliotece

23. J. Ronson – Czy jesteś psychopatą?

24. Z. Korońska – Ja i inni wariaci czyli jak popadłam w obłęd

Z Księgi ludzkich uczuć wynotowałam dwa pojęcia, które są mi bliskie:

Amae – emocja, która uważa czyjąś miłość za pewnik

L’appel du vide – wołanie pustki, zew otchłani. Francuskie określenie na stan, kiedy nachodzą nas autodestrukcyjne myśli

Na szczególną uwagę zasługuje książka Grzegorza Jankowicza: „Życie na poczytaniu”. To rozmowy z pisarzami, twórcami i intelektualistami, które nie stanowią suchej i jałowej dyskusji, ale ukazują ciekawe spojrzenie na życie oraz literaturę z wielu perspektyw. Dodatkowo, rozmowy wzbogacone zostały o nawiązania do dzieł literackich, spośród których wynotowałam kilka tytułów, z którymi w najbliższym czasie będę chciała bliżej się zapoznać. Poniżej, na zachętę zamieszczam kilka cytatów:

Myślimy o tym, co przeczytaliśmy. Wyobrażamy sobie świat, do którego zostaliśmy zaproszeni. Nadajemy mu kształt. Meblujemy go po swojemu. Przy tym cały czas poruszamy się w naszej rzeczywistości, która wygląda już jednak nieco inaczej, a przynajmniej inaczej się nam jawi. Zaszła bowiem zmiana: najpierw w nas – dzięki literaturze, a potem w świecie – za naszą sprawą. (G. Jankowicz)

Czytanie i pisanie nigdy się nie kończą. Nasze umysły składają się z tekstów, a zatem nasz stosunek do świata polega na nieustającej lekturze. Patrzeć znaczy tyle, co czytać. (O. Pamuk)

Biblioteka jest naszym autoportretem, naszą autobiografią, odbiciem naszej twarzy i obrazem naszego wnętrza. (E. Havens)

Tymczasem z czerwca korzystam. W czerwcu się kryję. Lubię, kiedy On robi dla mnie herbatę z pomarańczą. Lubię noce, przy otwartym oknie i poranki przepełnione śpiewem ptaków. Spojrzeniem zatrzymuję czas.

Obłęd

Okres przedświąteczny sprawia, że ludzie tracą rozum. Wspominałam dziś czasy licealne, kiedy uczyłam się jazdy konnej. Wówczas instruktorka powiedziała, że koń poruszający się stępa, kłusem bądź łagodnym galopem ma świadomość swoich ruchów i prędkości. Natomiast cwałując jest w stanie stratować wszystko na swojej drodze. Niezależnie czy będzie to krzesło, pole słoneczników, kot czy człowiek. Podobnie jest z ludźmi robiącymi teraz zakupy. Mało istotnym wydaje się fakt, iż sklepy będą zamknięte jedynie przez dwa dni. Dziki obłęd w oczach, miotanie się między regałami, nagłe zwroty, monstrualne kolejki do działu mięsnego, oraz notoryczne najeżdżanie wózkiem i popychanie koszykiem to tylko niektóre z przejawów szaleństwa. Na szczęście zrobiliśmy zakupy wczoraj, w porze późno-wieczornej, jednakże, jak to czasem bywa - o niewielkiej ilości produktów przypomniało się po powrocie do domu. Tuż przed pracą, sugerując się wolnymi miejscami parkingowymi udałam się do jednego z marketów. Źle oceniłam. Większość osób przybyła pieszo. Dzierżąc w dłoni musztardę rosyjską, twarożek i piwo - czyli produkty pierwszej potrzeby - próbowałam stać się cieniem i przemknąć do kasy najszybszą możliwą drogą.. Zostałam kilka razy popchnięta, nadepnięta i dźgnięta. Przegrałam. Dodatkowo spotkałam się z kolejką również w aptece. Obecnie ukrywam się w pracy. Tu liżę rany odniesione w ciężkich bojach i z radością obserwuję, iż w bibliotece zdecydowanie bardziej preferowane jest festina lente. Cisza, spokój, szepty i uśmiechy. Pomijając, że wczoraj zapisałam się do kolejnej biblioteki, dziś, w mojej również naszykowałam stosik książek. Poniekąd na przekór tym, którzy oddają, bo nie chcą literatury w domu na święta. A ja chcę, pragnę. Jak najwięcej! Zatem owszem, w niedzielę zjemy na śniadanie jajko. Ale poza tym, nie będziemy spinać się, biegać i przestrzegać licznych reguł około wielkanocnych. 

Mało rzeczy irytuje mnie tak mocno, jak: "trzeba, bo wszyscy tak robią". 

Otóż nie. Nie trzeba! 

Litery, łagodność, bliskość i dźwięki. 

Taki mam plan na najbliższe dni i Wam też tego życzę.

Narodziny

Im więcej człowiek ma narzuconego na plecy ciężaru, tym więcej musi użyć siły, żeby udźwignąć te wszystkie traumy. Akcja i reakcja. Im większy jest opór, tym większą musi mieć siłę. Trauma jest poezjotwórcza. Przerabianie traumy jest sztuką i paliwem do twórczości. 

Lubię obserwować wiosnę. Pierwsze zielone listki drżą podobnie jak ja. Pąki pokryte są drobnym puchem. Tabuny ptaków i koncerty, które nigdy się nie nudzą. Coroczne odrodzenie. Doznawanie po raz kolejny, lub też po raz pierwszy. Bo inaczej.. mądrzej, z odmiennym zachwytem. Są chwile, kiedy mam ochotę położyć się na ziemi i oddychać razem z nią. Spokojnie i głęboko. Nie myśleć o strachu, wyzbyć się obaw i lęku. Nie chcę być nowym człowiekiem. Chcę tylko być sobą nieco silniej.

Przesilenie wiosenne odrobinę mnie nadgryzło. Chwile z książką zastępowały liczne drzemki i wędrówki po nierealnych krainach. Już właściwie udało się odpocząć. Wyrównać oddech. Jednak poranne wstawanie nadal bywa okrutną torturą. Coraz rzadziej mam również ochotę spotykać się z innymi ludźmi ze względu na ogrom wysiłku jaki mnie to kosztuje. Ja wiem, że wielu moich znajomych czerpie ogromną przyjemność ze spotkań towarzyskich, a mnie to przeraża i osłabia. Mam swój świat, który stworzyłam i chronię.. i są osoby, które do niego dopuszczam. Jednak źle się czuję, kiedy ktoś ze swoim krzykiem, entuzjazmem i ekstrawertyzmem wpada nagle strącając doniczki. Nie obraża mnie w najmniejszym stopniu stwierdzenie, iż jestem aspołeczna. Cóż. Może nigdy nie będę królową parkietu, za to wieczorem chętnie usiądę pod rozgrzanym murem i popatrzę w milczeniu na gwiazdy. Nie rozkręcę żadnej imprezy i nie wypiję nigdy wódki, ale chętnie opowiem kilka prawdziwych bądź wymyślonych historii przy kubku z mocnym earl greyem. Musi wystarczyć.

***

Kilka razy już siadałam przed komputerem, by złożyć kilka zdań i tutaj umieścić. Zdarzało się to po wieczornej kąpieli, z herbatą, talerzem pełnym ciasteczek albo w środku nocy, kiedy bezsenność odwiedzała mnie nagle i bez zapowiedzi. Wciąż zapominam, że wystarczy zacząć.. Chwycić pierwsze zdanie, a później już z górki.. Tymczasem, zapełniam wspominane już wcześniej karteczki mechanicznym pismem i ulotnymi myślami.. Po czasie, kiedy je odnajduję zastanawiam się, dlaczego w momencie pisania, było to dla mnie tak bardzo ważne? A co jest ważne teraz?

Przede wszystkim miłość, harmonia, zrozumienie, ciepło i akceptacja, które naprawdę czuję.

Pozbawione "ale", bez "zmień", "powinnaś" i "musisz".

Niesamowite uczucie, które dogłębnie przenika światłem.

Dzięki temu po raz pierwszy udaje się uwierzyć w niemożliwe.

12. A. Morawska - Twarze depresji

13. K. Boni - Ganbare! Warsztaty umierania.

14. L. Moore - Niżyński. Bóg tańca

Tak, przeczytałam tylko trzy, inne w strzępach. Właściwie Ostania pozycja również nie jest doczytana, jednak coś zaczęło mnie strzelać, kiedy z rzeczowej i ciekawej biografii powoli zaczęła się wyłaniać tandetna sensacja. Takimi raczej gardzę. Toteż porzuciłam i nie żałuję. Twarze depresji ogromnie ciekawe i choć nie wszystkie postacie wzbudziły moje zainteresowanie, to jednak większość w prosty i mocny sposób opisała swoje zmagania i doświadczenia związane z chorobą.

Ganbare w dosłownym tłumaczeniu oznacza: "Trzymaj się! Dasz sobie radę!" To zbiór reportaży o Japonii poprzez pryzmat tsunami. Jak radzić sobie w obliczu zagrożenia? W jaki sposób przerobić traumę? Lektura momentami trudna i wytwarzająca złudne, ale mocno realistyczne uczucie zanurzenia pod wodą. Polecam, bo warto. 

Dzisiaj już stąd znikam, ale do przeczytania wkrótce.. 

Na przekór

Zdarza mi się pić kawę z psychoterapeutą i przeglądać jego notatki. Bywam w odległych krajach, gdzie chłonę dźwięki, zapachy i smaki egzotycznych potraw. Przenoszę się do czasów, które minęły, ale się nie zatarły.. Ulice Paryża, Moskwy, bądź Warszawy.. Dorożki, uliczni sprzedawcy, kwiaciarki, butelki z mlekiem o poranku przed drzwiami oraz świeża prasa. Zwiedzam ciasne mansardy oświetlone jedynie nikłym blaskiem lampy naftowej, obserwuję pracę pisarzy i malarzy. Czasami samotnie przemierzam lasy, góry, surowe, skaliste tereny czując na twarzy powiew wiatru.

Poznaję opowieści o ludziach, których znałam jedynie ze zdjęć i pobieżnych informacji. 

Zagłębiam się w książki układając poszczególne zdania i litery wewnątrz. Czasem nie przystają do siebie. Bywają chaotyczne i enigmatyczne. Pomagają jednak przetrwać. Uciekam do książek. Zamykam się w nich zasuwając mosiężny zamek. Ale czy to na pewno tylko ucieczka? Może to azyl? Prywatna kraina spełnienia?  Zdarza mi się wyłączać z realnego świata. Poprzez litery poznaję i doznaję. Niweluję szum i łagodzę siebie. Karmię się rozdziałami. Liczne metafory i wieloznaczność wypowiedzi to przyprawy. Książki są zbawieniem. Kołem ratunkowym. Sama próbuję czasem pełnić taką funkcję, ale być może nie posiadam odpowiednich predyspozycji...
Jednakże jestem życiem.
Na przekór wszystkiemu, chcę degradować śmierć.
Dla kontrastu, bowiem się jej nie boję.
Dla ukojenia.
Dla spełnienia.
Siłą oraz wierszeptem.
Myślę, że potrafię.

Zwykłe notatki na małych kartkach jednak nie wystarczają. Dobrze czasem tutaj wracać. Dzisiaj Dzień Kobiet. Tymczasem, kiedy zamykam oczy widzę naprzemiennie fale oceanu, bądź piasek. Nie zastanawiam się już czy jestem kobietą.. tylko tak po prostu, człowiekiem.. Jestem?

Dziś tylko lista ostatnio przeczytanych.
Aby tak jak ja, nie uległy zapomnieniu.

1. A. Kaczorowski  - Hrabal. Słodka Apokalipsa
2. F. Dostojewski - Biedni ludzie
3. M. Grzebałkowska - 1945. Wojna i pokój
4. M. Urbanek - Tuwim. Wylękniony bluźnierca
5. M. Szczygieł - Niedziela, która zdarzyła się w środę
6. K. Hamsun - Głód
7. M. Stokowski - Kino krótkich filmów
8. P. Sabach - Podróże konika morskiego
9. B. Nowicka - Nakarmić kamień
10. S. Chutnik - Cwaniary
11. K. Horney - Neurotyczna osobowość naszych czasów